Je krijgt handvaten om te kijken wat werkt. Je word niet in een dwangbuis gedaan door “nieuwe regeltjes” of hele andere manier van denken.
Melanie begeleid al geruime tijd mijn beide zoons van 9 jaar die door extreme vroeggeboorte dagelijks te maken hebben met vele uitdagingen. Beide jongens hebben te dealen met een complexe prikkelverwerking waarbij het van belang is dat er continu afgestemd word op de behoefte van de jongens. Iets wat Melanie zeer goed kan. We hebben al veel therapeuten gehad maar Melanie is een van de weinige die het als vanzelf aanvoelt en meebeweegt met hun behoefte.
Daarnaast kan Melanie heel snel schakelen als het kind dat nodig heeft.
Naast de uitdagingen op gebied van prikkelverwerking hebben mijn zoons ook nog eens te dealen met de diagnoses ASS, ADHD, PTSS, ARFID, Burn-Out en hebben ze hechtingsproblemen. Hier bovenop blijkt ook nog eens dat beide jongens meer begaafd zijn wat weer een hele andere extra uitdaging met zich meebrengt. Ondanks dat mijn zoons beide dezelfde boom aan labeltjes hebben uit zich dat bij beide op een totaal andere manier.
Mijn zoons hebben dus helaas een heel pakket aan problemen die het dagelijkse leven voor hen zeer uitdagend maakt. Uitdagend maar zeker niet onmogelijk!
De hoeveelheid aan labels vinden wij overigens als ouders eigenlijk helemaal niet zo belangrijk. Sterker nog de meeste hebben we gehaald voor instanties. Wij kijken liever naar mogelijkheden en niet naar wat allemaal niet (meer) kan. Echter de labels geven je wel de mogelijkheid om gebruikt van de verschillende handvaten. We hebben er zeker een aantal gevonden die passend zijn voor de jongens. In deze gedachte kan Melanie zich ook vinden. Ze houd in de begeleiding rekening met wat bij de jongens maar ook wat bij ons als gezin past. Je krijgt handvaten om te kijken wat werkt. Je word niet in een dwangbuis gedaan door “nieuwe regeltjes” of hele andere manier van denken.
In de jaren dat Melanie mijn jongens begeleid (vanaf hun 3,5 jaar) hebben de jongens en wij als gezin hele diepe dalen gekend. Met depressieve episodes, thuiszit problematiek en vooral heel veel onbegrip van scholen en instanties. Onbegrip door onwetendheid. Want aan de buitenkant is namelijk niets te zien en daarbij vertonen mijn jongens ook nog eens sociaal wenselijk gedrag.
Vooral hun ruim 2 jarige schoolloopbaan kende zeer zwarte momenten. Waarin hun leven getekend stond van de ene teleurstelling in de andere. Hierin is Melanie van onschatbare waarde geweest.
Melanie heeft er voor gezorgd dat ze allebei nadat ze telkens finaal aan de grond belande zichzelf weer stukje bij beetje konden oprapen. Gewoon doordat ze echt zichzelf mochten zijn. Omdat ze inspeelde op de behoefte op wat ze op dat moment nodig hadden.
Mijn beide zoons zijn inmiddels vrijgesteld van de leerplicht. Jaarlijks bekijken we of terugkeer naar een “reguliere vorm” van onderwijs mogelijk is.
Zwaar beschadigd door het systeem en hun levenservaringen hebben we samen met Melanie een eigen ouderinitiatief kunnen opzetten. “De Ontdekplek” een plek waar zorg, begeleiding en schoolse vaardigheden samengaan. In een veilige rustige en zeer flexibele omgeving.
Zonder Melanie hadden we dit nooit voor elkaar gekregen. Op “De Ontdekplek” krijgen ze begeleiding op maat, binnen hun mogelijkheden. Hier bewegen ze mee met hun behoeften. Worden ze uitgedaagd zonder dat er “druk” op staat. Veiligheid staat altijd centraal.
De kennis die Melanie heeft over wat een verstoorde prikkelverwerking allemaal voor gevolgen heeft op een persoon is ook hier dagelijks van onschatbare waarde.
Eigenlijk zou ik alle kinderen een plek als “De Ontdekplek” gunnen.
Door deze plek zijn mijn jongens weer in staat zich te ontwikkelen, geheel op eigen wijze dat wel. Maar dat is juist de kracht van “De Ontdekplek”.
Hun zelfvertrouwen heeft voorgoed diepe sporen nagelaten in hun ziel maar door de begeleiding van Melanie en “De Ontdekplek” durven ze eindelijk steeds meer weer zichzelf te zijn.
Nu zijn beide jongens inmiddels ruim 9 jaar en werkelijk wij als ouders hadden nooit durven dromen dat onze jongens zouden staan waar ze nu staan. Beide jongens van zo ver gekomen en zo immens veel doorstaan. Maar nu lachen ze weer hebben ze weer plezier in het leven en het gaan ze vol enthousiasme naar hun eigen “Ontdekplek”.
Sinds een half jaar hebben we ook systeemtherapie. Want zorgen voor kinderen zoals mijn jongens zet een enorme druk op jezelf als ouder en als gezin. Jarenlang stonden de kinderen op de eerste plaats en cijferde ik mezelf weg. Echter om het vol te houden moet je ook goed voor jezelf zorgen. Alle professionals benadrukken dat keer op keer. Maar hoe doe je dat. Hoe kan je weer jezelf worden als je kinderen hebt die zoveel van je vragen. Samen met Melanie wandel ik, kleine stukken want ik ben niet altijd goed te been. Tijdens die wandelingen en de andere gesprekken hebben we het natuurlijk over de jongens. Maar ook over hoe het met mij gaat. Iets waar ik moeilijk antwoord op kan geven.
Vaak sta ik in de overlevingstand maar soms, soms mag ik daar even een beetje uit. Een proces wat lang zal duren want mijn leven en alle uitdagingen laten het niet altijd toe.
De systeemtherapie is fijn, eindelijk iemand die het helemaal begrijpt. Ik heb meerdere therapeuten gehad, bijna altijd mensen die mijn kinderen niet kende. Maar met Melanie heb ik eindelijk iemand waarbij ik niet eerst uren moet uitleggen wat mijn jongens nou allemaal van me vragen en hoe het is om deze prachtige maar veel eisende jongens te hebben. De systeemtherapie is een zeer waardevolle aanvulling op de begeleiding van mijn jongens. Het zorgt voor net wat meer balans en vooral even stoom kunnen afblazen om het dagelijkse leven vol te kunnen houden.
Nee het leven van de jongens en ons als ouders is zeker niet makkelijk en kent dagelijks vaak veel meer uitdagingen dan waar de meeste mensen zich zorgen over hoeven te maken.
Maar met de begeleiding van Melanie en “De Ontdekplek” is het zeker niet onmogelijk.
